Η συντριβή από την ΠΓΔΜ ήταν... σφαλιάρα ολκής. «Φαπ» και «φουπ» που θα έγραφαν και οι αναγνώστες στα σχόλια. Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει τις αιτίες και αναζητεί... ελληνική ψυχή! Μέσα στο πρόγραμμα είναι η ήττα, μέσα στη ζωή και η αποτυχία. Ό,τι κι αν συμβεί στα γήπεδα της Λιθουανίας, δεν θα αλλάξει την τροχιά του ελληνικού μπάσκετ. Θα παραμείνει το σπορ που βγάζει διαρκώς αθλητές επιπέδου, το μοναδικό με τέτοια μαζική παραγωγική διαδικασία. Κι αυτό θα συμβεί είτε... φάμε στο κεφάλι 15 από την ΠΓΔΜ είτε 50 από την Ισπανία.

Κανείς δεν θα κακοκαρδίσει τα παιδιά αν παίξουν και αποτύχουν. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως δεν περισσεύει το ταλέντο σε αυτή την ομάδα. Για αυτό και δεν έχουν δικαίωμα να το παίζουν χαλαροί. Δεν έχουν δικαίωμα να μπαίνουν στο γήπεδο και να μη δαγκώνουν λαρύγγια.

Ναι, ήμασταν άστοχοι όπως είπε ο Βασιλειάδης. Ναι, δεν υπάρχουν διακριτοί ρόλοι στην επίθεση. Ναι, φαίνεται να υπάρχει και μια σύγχυση ως προς το τι επιχειρούμε να κάνουμε στο γήπεδο. Ναι, το σχέδιο αντιμετώπισης του Μακ Κάλεμπ (με τον αμυντικό να περνάει κάτω από τα σκριν αφήνοντάς του χώρο στο σουτ) ήταν το λογικό όταν ξεκίνησε το ματς, ωστόσο θα μπορούσε να αλλάξει μετά τη ζημιά που έκανε. Αλλά δεν χάσαμε για τίποτα απ’ όλα αυτά! Μια ομάδα χωρίς καλή δημιουργία θα έβγαζε δύσκολα και ελεύθερα σουτ, οπότε νορμάλ είναι τα άσχημα ποσοστά.

Εκείνο που δεν είναι φυσιολογικό είναι να μην μπαίνουν στο γήπεδο με λογική καμικάζι. Και να τρώνε 72 πόντους από τον Σκοπιανό Τσέκο (Τσεκόφσκι), τον Γκετσέφσκι και τον Άντιτς. Την κακή επιθετική ημέρα, την έλλειψη δημιουργίας και κατά συνέπεια καθαρού μυαλού που οδηγεί σε σπασμωδικές ενέργειες μπορείς να τη συγχωρήσεις, ακριβώς επειδή οι ικανότητες των περισσότερων δεν απεριόριστες.

Χαλαρά όμως; Από την ομάδα που όλοι θεωρούσαν σίγουρο ότι τουλάχιστον θα κάνει κατάθεση ψυχής; Το πρόβλημα δεν φάνηκε μόνο με την ΠΓΔΜ αλλά και με τη Βοσνία και με τη Φιλανδία! Πού είναι η δίψα, τα μάτια που γυαλίζουν;

Αυτό ήταν το απογοητευτικό μήνυμα κι όχι απλά η ήττα. Η Εθνική δεν έχει την πολυτέλεια που είχε με τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά και τον Σπανούλη να κάνει δύο ξεσπάσματα και να κερδίσει. Θέλει κατάθεση καρδιάς και να φωνάζεις στον αντίπαλο με τον τρόπο σου ότι «αν θες να με κερδίσεις, θα περάσεις πάνω από το πτώμα μου». Και δεν εννοούμε το πτώμα της Εθνικής που βγήκε το Σάββατο περατζάδα στο Αλίτους.

Όταν νιώσει ο καθένας από τους 12 ότι έβγαλε στο γήπεδο ό,τι είχε και δεν είχε, όταν πάει στο ριμπάουντ μανιασμένα και στην άμυνα κυνηγάει τον αντίπαλο με λύσσα, τότε και τα σουτ θα βγουν και η ψυχολογία θα ανέβει και κάποιες καλύτερες συνεργασίες που είναι άκρως απαραίτητες θα φανούν στο γήπεδο.

Όχι όμως με στιλάκι...

Αυτό το έκαναν καμιά φορά παικταράδες και παικταράδες. Κι όταν μια φορά στο τόσο βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο, έβγαιναν κι έπαιζαν σαν Έλληνες γυρνώντας και την πιο απίθανη κατάσταση που είχαν να αντιμετωπίσουν.

Και υπάρχουν παιδιά στην ομάδα που μπορούν να τους μιλήσουν για όλα αυτά. Αν λειτουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης και βγουν να δώσουν μάχες, η σφαλιάρα θα λειτουργήσει ευεργετικά. Τη φάγαμε, τέλος. Θα γυρίσετε και το άλλο μάγουλο ή θα αντιδράσετε ελληνικά;

πηγή: gazzera.gr